Gece...

Gecenin karanlığında oturmuştum... Aslında sessizlikten korkan ben, artık geceleri uzun saatler oturur olmuştum, saatlerce...bazen boş boş müzik dinler, bazen hayatın anlamını sorgular...bazen lanet eder her şeye, bazense şükrederdim, hüzünlüydüm çoğunlukla. Düşünürdüm, ben nasıl bu hale gelmiştim. Çocukluğumdan beri hayatta olmamın bir amacı olduğuna içten içe inanırdım. Şimdilerdeyse bunu sorgular hale gelmiştim. Napıyorum burada? Ne yapacağım? Geleceğim ne olacak? Ben ne işe yarıyorum? Kafam karmakarışık.

Dudaklarımdan süzülen sigara dumanı yükseliyor, yükseldikçe bulanıklaşıyor ve yavaşça kayboluyor... Aynı hayallerim gibi.

Tıkandım, bir noktada takılı kalmış durumdayım, önünü görememek nedir, bilir misin...

Her gün yapacağım demek her işini; fakat her seferinde kendini yenilgiye uğratmak...

Zamanla özgüvenini sömürür insanın, her yapacağım diyip de yapamadığında, her erteleyişinde, tonla ağırlık gelir çöker kalbine... Döner durur düşünceler zihninde... Çaresizce...